MƏCNUN

Ağacların yarpaq tőkdűyű, yolların sarı yorğanını űstűnə çəkdiyi vaxtidi. Bəli, belə gűnlərin birində hamının tələsdiyi kimi mənim də, həyəcan içində Getməli olduğum yer vari idi - Universitet. Doğrudanmı həyəcanlı idim?... Xeyr, hava soyuq idi, buza dőnműş əl yerinə, dűşűncələr şaxta kəsmişdi. Nəhayət, şəhərə gedəcək marşrut dayanacağına gəldim, oradan isə ayrı bir marşrutla davam etməli idim. Hələ şəhərə çatınca ilk işim nəhs gətirmişdi. Bəzən olur, sevinc gőzlədiyimiz vaxtda nədənsə onu yaşaya bilmirik.Nə isə, axır ki, Universitetə gəldim, doğrudur, istədiyim űnvan olsa da, qəlbimdə bir sıxıntı varidi. Axı, űrəyin fikirləri fərqlidir... Hələ Universitetin girişində gűllərin payız vaxtı solmamasına rəğbət etdim. Qarşıdan gedən qızlar “bizimkiləridi”. Nə űçűn ad deyildə, “bizimkilər?” Çűnki, həyat sadəcə qısa műddət ərzində bizləri, bir-birimizə tanıdır, sonra isə yollar ayrılır və hərə bir “ev” olur. Kiminsə adını çəkmək bu səbəbdən doğru deyil, bizim yaşam ki, bunun əyani sűbutudur... Mən yavaş addımla qızlara doğru gedirdim, qızlara doğrumu?...Xeyr, Universitete. Onlar məni gőrəndə salam verdilər, mən də hőrmətlə “salamlarını” alıb yoluma davam etdim. Qızların içərisində o qız da var idi. O qız??...Bəli, o qız- istəklərin yovuşmadığı qız. Ona nələrsə demişdim. Bir sőz var:- Gizlinlər, həqiqəti tapmalıdır: - Bu gűn və gələcək űçűn.

Mən, hələ iti yeriməyimi tərgidə bilməmişəm. Yəqin, bunun səbəbi űrəkdən istədiyim məqsədə tez çatmağa çalışmağımdır... onun qızlardan geri qalmasını fərq etdim, amma heçnə deyə bilməzdim. Axı deməyə səbəb də yoxidi. Universitetin 3 -cű mərtəbəsinə qalxdım və sűrətlə aşağı endim. Hardasa, onun űçűn narahat idim. Nə səbəbə?... o ki, yaxınım, əzizim deyildi, bunu őzű seçmişdi! Elə bizi zamanla dəyişdirən də bu deyildimi? Cavabsız suallar—bu başını aşağı dikib, ayağına nőqtə qoyulan işarələr... Bizlə sonacan gedəcək... Onunla yenidən qarşılaşmağıma sayılı addımlar qalmışdı.Mən heçnə olmamış kimi yoluma davam etdim. Birdən arxadan təlaşlı bir səs eşitdim. Bu, oidi. Adımı çağıranda səsi titrəyirdi, bunun sətiraltı heç bir mənası olmasada. Onunla sonacan bir-birimizə qarşılıqlı şəkildə hőrmətimiz oldu. Amma məzun gűnűndən sonra onu bir daha gőrmədim. Sonralar, eşitdim ki, mən qaldığım şəhərə kőçűb. Ailəsi ilə birlikdə.Ailəsi? Bəli, o ailə həyata qurmuşdu. Belə də olmalı idi, bir qız əvvəl – axır pəncərədən kiminsə yolunu gőzləyəcək. Mən isə o şəhərə hərdən gedirəm, ailəm űçűn! Bunun səbəbi ikinci təhsilimi( magistr) almağım və “bu pillənin” başqa şəhərdə olması idi. Dedim:- Axı, cavabsız suallar bizlə sonacan gedəcək, bəlkə də, bu suallardan biridi, məni o şəhərə gətirən. Məncə, xeyr, insan aid olmadığı yeri vaxtında tərk etməlidir. Nə demək olar, ona xoşbəxtliklər arzu edirəm və mətləbə qayıdıram. O mənə telefonunun olmadığını və marşrutda dűşə biləcəyini sőylədi. Marşrut hələ Universitetin girişindən yenicə aşağı yol almışdı, mən ondan bu xəbəri eşidəcək marşrutun arxasınca qaçdım. Axı, hər kəsin kőməyə ehtiyac duyduğu bir zamanı olur... Təbii məsələdir mən marşruta çata bilməzdim, çox sűrətlidi.

Həyatda da belədir, nəyin arxasınca qaçırsansa o, səni gőzləməyəcək. Amma ən azından sən ona cəhd etmisən bu da bir işdir. Sonra onu , universitetin gőzətçisinin arabasında gőrdűm, gőzətçidən xahiş etmişdi ki, marşrutun arxasınca getsin. Və məni arabanın içərisindən -- íşıqforların yanından o qız çağırdı bərabər şəkildə marşrutun arxasınca getdik. Marşrut gőzdən itmişdi, o – qız ,məndən telefonumu istədi, őz telefonuna zeng vurmaq űçűn mən də buyur dedim. Amma nőmrəni silmişəm, nőmrəni yenidən yığ və zəng vur. Bəzən nələrisə yaddaşından silməyə çalışırsansa, elə o da beyninin ən dərin qatında qalır. O belə də etdi zəng çatırdı, amma telefon oturacaqlardan arxa cərgəyə dűşdűyű űçűn marşrutdakılar telefon zəngini eşidə bilməmişdilər. Nəhayət, hadisənin baş verdiyi şəhərin mərkəzində marşruta çatdıq və mən , onun telefonunu marşrutdan tapıb, buyur, -dedim. Telefonun rəngi qırmızı idi. O da hər birimizə çox sağ olun deyib: -(Gőzətçiyə və mənə) maşınla geri qayıtdıq. Gőzətçidən uzaqlaşdıqdan sonra, onula birlikdə Universitetə gəldik- műhazirəidi, 4-cű mərtəbədə. O mənə yol boyunca(Universitetin giriş ilə - műhazirə otağımızın arası azı 300 metr idi) Universitetdən sonra nə edəcəksən dedi? Mən də, cavab verdim bu şəhərdən gedəcəm, axı nə səbəbə qalmalıyam? O da: - Haqlısan, dedi və yolumuz “2”-ci mərtəbədən ayrıldı, daha doğrusu ona getməyini və mənim sonra gələcəyimi sőylədim. O gűn, təkcə telefonun rəngi qırmızı deyildi, Arzuların, sevincin, həyatın űzű və birdə o qızın yanaqları qırmızı rəngə boyanmışdır. Bəlkə də, bunun sirri qanın da qırmızı rəngdə olmasıdır... Hőkmən belədir, çűnki o bizi yaşadır. Yaşam isə HƏYAT DEMƏKDÍR!!

Sonda bir bənd şeirin yeri gőrsənir!
BU ŞƏHƏRDƏ AYRILIQ DA QOŞADIR: ◼ Yollar ayrılığı, sőz ayrılığı....
Təklənib bu oğlan, inanma, GŰLŰM, DEYÍRLƏR ÇƏTÍNDÍ, ŰZ AYRILIĞI!!