Bəziləri Rəhimin dozadan artıq narkotik qəbul etdiyi üçün öldüyünü açıq şəkildə yazır, bir çox tanınmış və ictimai statuslu şəxs isə üstüörtülü şəkildə işarələr edir, ancaq üstünə getməyə, hər şeyi adı ilə çağırmağa cəsarət etmir və yaxud “ictimai baryeri” aşmaq istəmir; bəlkə də bunu “ölənin dalıyca danışmazlar” tabusu ilə əlaqələndirirlər; bəlkə elə zənn edirlər ki, bu həqiqət onun ruhunu narahat edər, cəmiyyətdə onu nüfuzdan salar və s.
Hamısı qeyri-peşəkarlıqdandır.
Halbuki dünyada bir çox məşhur müğənni, aktyor və yaxud yazar, sənətçinin gənc yaşda narkotikdən öldüyünü dövlət qurumları rəsmən elan edir və dünya mediası da bunu yayır.
Uitni Hyuston kimi ecazkar müğənni narkotikdən ölə bilər və bunu ABŞ səhiyyəsi rəsmən elan edər, amma bizdə heç bir məşhur narkotikdən ölə bilməz. Niyə?
Narkotikdən öldüyünü deməməklə o dünyada sual-cavabdan qoruyuruq, Allahı aldadırıq? Ya pis vərdişə qurşanmasının onun artıq mövcud olmayan imicinə xələl gətirəcəyini düşünürük?
Biz dövlət olaraq, xalq olaraq narkotikə qarşı mübarizə aparmaq istəyirikmi? Onda deyək, yazaq, bağıraq! Ki baxın, filan məşhur gənc yaşda bu bəlanın qurbanı oldu, ay gənc, ay qız, ay oğlan, bu zəhrimardan uzaq dur!
Hansısa bir məşhurun narkotikdən ölməsini elan etməyin özü də narkomaniyaya qarşı bir mübarizə forması olmalıdır.
Əslində, insanlar onsuz da bilir – baxın sosial şəbəkələrə, hər şeyi özünüz müşahidə edəcəksiniz. Sadəcə, biz problemi ört-basdır etməklə məşğuluq, guya bununla problem yox olur.
Dərdi, bəlanı açıq deyib, üstünə getməklə həll edirlər, ört-basdır etməklə yox.
Allah hamısına rəhmət eləsin – kim necə yaşayıb, necə ölübsə, onu mühakimə etmək bizə düşməz, hər şeyin cavabını soracaq Qüvvə var! Bizə düşən həqiqəti demək və narahat olduğumuz məsələləri həll etməkdir. (Axar.az)