İnsan ovuna çıxmış qəddar ovçuların əl işləri! Qarın qırmızı yağdığnı dünya görmüşdümü? Yox! Amma gördü. Qan rəngində qar yalnız insan vəhşiliyindən yarana bilərdi.
Mən bir əsgər kimi, bu qədər meyit görməmişdim. İnsan meyitlərindən ibarət bir “çöl-biyaban”. Ağ və qırmızı rənglərin ölüm qoxuyan, ”göz oxşayan” acı bir mənzərəsi. Həyatdan əsər-əlamət qalmamışdı.
Yığıb 1-1 daşıdığım soyuq meyitlər əllərim üstündə baxışları ilə sanki “qisas” deyə yalvarırdılar. Qəlbim, bütün vücudum daşa dönmüşdü. Nəfəs almağı belə unutmuşdum.
Bu meyitlərin arasında mən də “canlı meyit” idim. Bütün əsgər yoldaşlarım qan ağlayırdılar. Gözləri yaşlı halda qan görmək, kəsilmiş üz, baş, ayaq…görmək nə qədər acı idi. Vücudu titrədəcək, lərzəyə gətirəcək belə səhnələrə çoxmu tamaşaçı olacaqdıq?
Qoca gördüm-alnında qırışı patronlar salmışdı.

Kişi gördüm-köksündən vurmuşdular. Qadın gördüm-bir daha ana olmasın deyə sinəsin də kəsmişdilər. Qız gördüm…kaş görməz olaydım…Oğlan uşaqlarının gələcək igidliklərinə atəş səsləri “kölgə” salmışdı. Bu kölgələr bədənləri ilə üst-üstə düşmüşdü.
Aman Allah, hələ körpələr!…O gözəl, gülümsər, günahsız simalar “əbədi” yuxuya getmişdilər. Körpəni əliçə alanda ürəyimdən bir arzu keçdi:” Səni belə hala salanın Allah cəzasını versin”! Ermənilərin bu vəhşiliyini göz görə-görə udurduq. Özümdə ağlayırdım, bu gücsüzlüyümə. ”Niyə komandirimiz əmr vermir, gedib anaların ağlar qoyaq?!”
Şəxsi heyətdə iki cavan əsgər var idi. Birinin 18, digərinin 20 yaşı vardı. Qalan hamımız “qocalar” idik. 18 yaşlı Rizvan oturub hönkür-hönkür ağlayırdı. Əlimi çiyninə vurdum.
-Oğul, ağlamaqla özünü gücsüz göstərmə. Gücünü topla. Bugünkü acımıza sinə gərməliyik. Səngərdə geri çəkilməməklə vurduqları zərbəni dəf etməliyik. Sonra silaha sarılıb zərbəni gicgahlarına endirməliyik. Anladın?! Sil göz yaşlarını, oğul bala, kişi ağlamaz!
-Cənab zabit, söz verirəm, ruhum bədənimdən çıxmayınca silahım əlimdən yerə düşməyəcək!
Arxasınca baxırdım. Başını dik tutmuşdu. Göz yaşlarını gizlətmək istəmirdi. Sanki ağladığına görə onu tənbeh edən mən deyildim.
İlahi, bu amansızlığı necə götürürsən? xəlq etdiklərin sənin yaratdığın Dünya,Torpaq üstündə savaşırlar!
Yadıma gəlir, Eynşteynin bir sözü var: ”Mən bilmirəm III Dünya müharibəsi nə ilə olacaq, amma IV Dünya müharibəsi daşla olacaq”. Allahım, bizə özün kömək ol. Baş açmıram bu dünyanın işindən. Hər yerdə müharibə,qırğın gedir, törədənlər isə Böyük ölkələr. Mənfəətləri isə, düzəltdikləri silahların satışı. Məqsədləri-İnsan Qanı axsın. Niyə?
Digər əsgər Bağırov Süleymanı görsəydiz…Daşıdığı meyitlərin, qarın üstündə laxtalanmış qanlarını qarla qarışıq “Qırmızı qar” kimi üzünə sürtürdü. Söyüşlərini eşitməsəniz yaxşıdı.
Üstünə yüyürdüm:
-Nə edirsən,əsgər! Vəhşisənmi sən də!
-Xeyr!Hələ dəli olmamışam!
-Bəs niyə qanlı qırmızı qarı üzünə sürtürsən?
-Ayılım, cənab zabit! Öz qanımızı hər zaman laxtalanmış halda hiss edim. Axan qanlarımız daha bəsdir! Yetər qan gördüyümüz! Tapdalanmasın öz doğmalarımızın Qanı özümüz tərəfindən.
Nə qədər acı bir mənzərə dörd saatdı burdayıq. Bir vertalyot meyit daşıyıblar. Hələ yenə…
Hamımız döyüşmək istəyirdik. Öz qələbəmizə inanırdıq. Bu vəhşiliyə,görəsən , Dünya yenədəmi göz yumacaqdı? Yaşayarıq, görərik.
Xocalı faciəsi. Neçə il keçir? Sən. Bəli sən, ey 1 yaşlı, Xocalıda doğulmuş oğlan uşağı, bu il neçə yaşın olacaq? Əsgərliyə gedərkən “Fəryad“, “Biz qayıdacayıq” filmlərinə təkrarən bax. Bax və yadda saxla: Bütün ermənilər ölümə məhkumdular! Uşağından tutmuş qocasınacan!Uşaq böyüyüb “qisas” ala bilər, yenə əməllərindən əl cəkməz. Qocalar isə yenə “Böyük Ermənistan” xülyasını gələcək uşaqlarının beyinlərinə yeridərlər,”Türk sənin düşmənindir” sözünü qulaqlarına pıçildayacaqlar . UNUTMAYAQ!!! erməni oğlu olanda sevinir. Bu sevinci ona çox görək!
Ancaq nə edək ki, biz onlar kimi vəhşi və qaniçən deyilik. Çünki biz İNSANıq!

Əli Əliyev