Xəbər lenti
Sığınıb qalmışam xatirələrə - Rəfail Tağızadə
Rəfail Tağızadə
Sığınıb qalmışam xatirələrə
Sən ey sökük şəhər, dağılan kəndim!
Bu dərdə sığınan, bu dərddən qaçan
ruhlar yerə enir, ah göyə qalxır.
İtənim, ötənim özgələr kimi
mamırlı daşların altından baxır.
Xatirə daşlaşıb divar dibində.
Məni boş gilizin baxışı vurur,
evlərin, həyətin həndəvərində.
Yolları kol basıb, cığırlar itib,
düşüb yaddaşımın qalıq izinə.
Gündüz qaranlıqda gedən kimiyəm.
Səni xatirələr yaşadar ancaq.
Yolumuz sorulub, məhləmiz itib.
Qonşular eviylə köçdü dünyadan.
Mən də bu səhrada sərsərlər kimi
tutub xatirələr barmaqlarından
öpüb uçuq daşı evi gəzirəm.
Yarımçıq divara daş düzə-düzə,
yoxluqda özümə bir ev tikirəm.
Suvağı tökülmüş, boyası solmuş,
səni yaşadası, məni dirildən,
səndən mənə qalan xatirə evi.
Sahibi yoxlardı, qonağı ruhlar.
Uşaq yellənçəyi bulud qolunda,
gülüşü küləklər qanadlarında.
Adamsız yerlərdə sevinclər olmur,
bu uçuq evlərə baxışlar dolmur.
Sanki əsrlərdən qalıb bu yerlər?
Bəlkə də yüz ildi qocalmışam mən,
yurdumdan uzaqda çoxalmışam mən.
Nə bir ağac qalıb əsa edəsən,
nə bir qəbir qalıb, açıb girəsən.
Hara sığınasan özündən başqa?
Nə bir doğma qalıb, nə simsar qalıb,
bizi keşmişlərlə qoşa saxlaya,
baxıb halımıza bizi ağlaya.
Doğma torpaqlara sürtüb üzümü
təsəlli tapıram varlıq adında,
bu yerdə, bu yurdda qalmaq adında.
Bizə qalanlarsa xatirələrdi,
olanla yoxluğun aralığında.
Yarı uşaq kimi, yarı gənc kimi,
yaşadım dediyim, yaşam dediyim.
Sığınıb qalmışam xatirələrə.
Sən ey uçuq şəhər, dağılan kəndim!!!
Manevr.az
Sığınıb qalmışam xatirələrə
Sən ey sökük şəhər, dağılan kəndim!
Bu dərdə sığınan, bu dərddən qaçan
ruhlar yerə enir, ah göyə qalxır.
İtənim, ötənim özgələr kimi
mamırlı daşların altından baxır.
Xatirə daşlaşıb divar dibində.
Məni boş gilizin baxışı vurur,
evlərin, həyətin həndəvərində.
Yolları kol basıb, cığırlar itib,
düşüb yaddaşımın qalıq izinə.
Gündüz qaranlıqda gedən kimiyəm.
Səni xatirələr yaşadar ancaq.
Yolumuz sorulub, məhləmiz itib.
Qonşular eviylə köçdü dünyadan.
Mən də bu səhrada sərsərlər kimi
tutub xatirələr barmaqlarından
öpüb uçuq daşı evi gəzirəm.
Yarımçıq divara daş düzə-düzə,
yoxluqda özümə bir ev tikirəm.
Suvağı tökülmüş, boyası solmuş,
səni yaşadası, məni dirildən,
səndən mənə qalan xatirə evi.
Sahibi yoxlardı, qonağı ruhlar.
Uşaq yellənçəyi bulud qolunda,
gülüşü küləklər qanadlarında.
Adamsız yerlərdə sevinclər olmur,
bu uçuq evlərə baxışlar dolmur.
Sanki əsrlərdən qalıb bu yerlər?
Bəlkə də yüz ildi qocalmışam mən,
yurdumdan uzaqda çoxalmışam mən.
Nə bir ağac qalıb əsa edəsən,
nə bir qəbir qalıb, açıb girəsən.
Hara sığınasan özündən başqa?
Nə bir doğma qalıb, nə simsar qalıb,
bizi keşmişlərlə qoşa saxlaya,
baxıb halımıza bizi ağlaya.
Doğma torpaqlara sürtüb üzümü
təsəlli tapıram varlıq adında,
bu yerdə, bu yurdda qalmaq adında.
Bizə qalanlarsa xatirələrdi,
olanla yoxluğun aralığında.
Yarı uşaq kimi, yarı gənc kimi,
yaşadım dediyim, yaşam dediyim.
Sığınıb qalmışam xatirələrə.
Sən ey uçuq şəhər, dağılan kəndim!!!
Manevr.az
Xəbəri paylaş
Çox oxunanlar
Son yüklənənlər
Axtarış
Reklam
İqtisadiyyat
Ədəbiyyat
Kriminal
Yazarlar
Emil Rasimoğlu
Sevinc QƏRİB
KƏRAMƏT
KƏRAMƏT
Emil Rasimoğlu
KƏRAMƏT
Sorğu
Portalımızı dəyərləndirin.
Çox oxunanlar