Mənsurə Xələfbəyli
Yazıçı

50 il… Keçmişdən öyrəndiklərimi, bu gün yaşadıqlarımı və sabaha olan inamımı bir damla yaddaşa sığışdırdım. Bu, bəlkə də özümə yazdığım ən səmimi məktubdur- heç vaxt təslim olmamış, vicdanına sadiq qalmış insanın hekayəsi...

Həyatı yorğun fırtına idi -
yaralı ruhu, alt-üst olmuş dünyası...
O isə heç nə olmamış kimi
yenidən ayağa qalxmağı bacardı.
Əlindən tutanlar çəkildi,
Səslər susdu,
Yollar daraldı.
Göz yaşları torpağa düşdü -
Oradan dua göyərdi.
Qaranlıq onu udmaq istədi,
O isə nurun adını pıçıldadı.
Məğlubiyyətin kölgəsindən uzaq,
Acı təbəssüm və inadla
Hər səhərə oyandı.
Ürəyindəki ağrı,
Lal bir azan kimiydi,
Yalnız Allah eşidirdi.
Nə mal-mülkü vardı,
Nə də sığınacağı.
Amma vicdanı silahıydı,
Şükrü qalxanı.
Tək deyildi...
Çünki iman təkliyi yandırmaz-
O, qəlbi isidər...
Nə səsini ucaltdı,
Nə haqqından döndü.
Heç kimin bilmədiyi savaşın
Səssiz qəhrəmanı oldu.
Həyat onu daim sınasa da,
Heç vaxt təslim olmadı;
Hər zaman özünə dönərək,
Ruhundakı işığı tapmağa davam etdi.
Nə məğlubdu, nə qalib;
Sadəcə içindəki insanı qorudu.
Və bəlkə də,
Dünyanın ən böyük zəfəri elə budur.
Artıq ötənlərə başqa pəncərədən baxır,
Əzabları nəhayət ki, ağrı vermir,
Yaraları zamanın əlində qaysaq bağlayır,
Keçmiş isə -
Bir iz, bir yol göstəricisi.
Sükuta sığınır,
Hər zərbənin ardından
Həyatın sakit axarını hiss edir.
Daxilində dinclik boy atır,
Ürəyində yüngül titrəyiş,
Gözlərində o dincliyin şəfəqi -
Fırtınalardan sonra açılan səma kimi.
Ağrılardan süzülən səssizliklə
Özünü anlayır,
Keçmişin səsini
Uzaq yaddaş kimi, ayıq düşüncə ilə dinləyir.
Əvvəllər təzyiq sandığı hər şey -
Əslində, ruhunun oyanan qüdrətidir,
Hər sıxıntı bir zəfərin toxumudur,
Hər acı, yeni gücün ərsəyə gəlməsidir.
İçində səssizliyin beşiyini axtarır -
Zamanın lal olduğu,
xatirələrin danışmadığı məkan.
Orada nə keçmiş hökmranlıq edir,
nə də gələcək narahatlıq yaradır.
Yalnız "indi" nəfəs alır,
Varlığın səsi ilə.
Çətinliklər - fikrin oyunudur:
Baxdıqca böyüyür,
Anlayışla kiçilir.
Həyat isə
Bir nəfəs kimi ötüb keçir...
Bəlkə də yaşamaq -
nəfsin oyunlarını tərk etməkdir.
Hər imtina
daxili inqilabdır.
Dünya yükündən azad olduqca,
özünə bir addım da yaxınlaşırsan.
Qorxular içində yumşalır,
Onların adları bir-bir silinir.
Tanıdığın şeyə hakim ola bilərsən
Və anladıqda,
Qorxu, kimliyini itirir.
İndi isə bilir -
Qorxuya çevrilmədən
Onun üzünə baxsan,
O, öz qınına çəkilər.
Zəifliklərini qucaqladı -
Onları gücə çevirdi,
Bir körpü qurdu, özünü tapdı.
Açılan hər səhər - yeni nəfəs,
Günlər bir-birindən daha inamlı.
ruhunun sükunətini axtararaq,
uzaqlaşdı hər şeydən,
özünü tapmaqla,
Yaradana daha yaxın oldu.
Tək deyildi -
Çünki içində güc danışırdı.
O güc - yol yoldaşı,
O güc - nur.
Əvvəl zəiflik sandığı anlar -
İndi böyümə mərhələsidir onun üçün.
Həyat müəllim,
O səbirli şagird.
Hər seçim yoldu,
Bütün yollar dərin məna daşıyır.
Keçmiş səhvlərini bağışladı,
Onlardan mərhəmət öyrəndi.
Artıq dünyaya qapalı deyil,
Ürəyində pəncərələr açıq.
Bütün bunlar artıq keçmişdə qaldı.
Amma bu gün
O, heç vaxt məğlub olmayacaq bir insan olaraq,
Həyatını qurmağa davam edir.
Vicdan - Allahın insandakı nəfəsidir.
O danışarsa, insan ədalətli olar.
O susarsa, insan zalım olar.
Zülm təkcə başqasına edilən haqsızlıq deyil,
bəzən insan vicdanını susdurmaqla özünə zülm edər.
Və bu zülm ən ağır olanıdır - səssiz, görünməz, amma yandırıcı.
O isə susmadı..
Çünki vicdanını dinlədi.
Allahın sevgi adlı çağırışını eşitdi.
Qorxmadı, dərdə təslim olmadı.
Və məhz bu səbəbdən
Nə məğlub oldu, nə qalib...
Sadəcə insan qaldı.
Ən çətin zamanda, ən sadiq silahıyla: VİCDANLA

Manevr.az