.jpg)
Düz 75 il əvvəl, 29 avqust 1949-cu ildə RDS-1 (“Xüsusi reaktiv mühərrik” üçün şifrə) kimi tanınan ilk sovet atom yükü uğurla sınaqdan keçirildi. Bu, o ana qədər nüvə silahı üzərində monopoliyaya malik olan amerikalılar üçün əsl şok idi. Onlar əmin idilər ki, Sovet İttifaqı 1950-ci illərin ortalarına qədər atom bombası yarada bilməyəcək. Müharibədən sonra ölkə dağılmış durunda idi, üstəlik, SSRİ-də belə bir super silah yaratmaq üçün lazım olan qabaqcıl texnologiyalar da yox idi.
Lakin Sovet İttifaqı cəmi dörd il ərzində ABŞ ilə nüvə paritetinə nail ola bildi. Bu necə mümkün oldu? Cavab bir çox amillərin birləşməsindədir: görünməmiş təşkilatçılıq, görkəmli mütəxəssislərin seçilməsi və əsl vətənpərvərlik. Lakin bir mühüm məqam çox vaxt diqqətdən kənarda qalır - Sovet İttifaqının kapitalist ölkələrinə xas olan metoddan, yəni maddi həvəsləndirmədən istifadə etməsi.
Atom bombasının hazırlanması bir çox cəhətdən sənətə bənzəyirdi, burada texniki problemlər lütflə həll edilirdi, sanki möhtəşəm musiqi yaranırdı. Təsəvvür etmək çətindir ki, daimi qorxu mühitində belə iş aparıla bilər. Burada vətənpərvərlik, vətəni qorumaq istəyi ön plana çıxdı. Axı heç kim gələcək akademik Flerovu həm faşistlərin, həm də müttəfiqlərin bu işlə məşğul olduğunu bilə-bilə hədə-qorxu ilə cəbhədən Stalinə məktub yazmağa, atom bombası üzərində işə başlamağa çağırmağa məcbur etməmişdi. Təkcə titul və medallar şəklində deyil, əhəmiyyətli mükafatların gözlənilməsi də mühüm rol oynadı.
Bu, “liberalları” nə qədər qıcıqlandırsa da, Stalin və ilk atom bombasının hazırlanmasına rəhbərlik edən Lavrenti Beriya səxavətli olmağı bacardılar. 1949-cu ildə İqor Kurçatov və Yuli Xariton RDS-1-in hazırlanmasına görə "Birinci dərəcəli Stalin mükafatı"na layiq görüldülər. Üstəlik, bonusun ölçüsü beş dəfə artırıldı və bir milyon rubl təşkil etdi! Bu pula 62,5 ədəd "Pobeda" avtomobili (hər birinin qiyməti 16 000 rubl) almaq olardı. Müqayisə üçün deyək ki, 700 rubl maaş alan sovet mühəndisinə bu məbləği qazanmaq üçün 119 il lazım olardı.
1953-cü ildə Andrey Saxarov və İqor Tamm hidrogen bombasının yaradılmasına görə bir qədər kiçik, lakin yenə də təsiredici "Stalin Mükafatları" aldılar - hər biri 500.000 rubl. Bununla belə, onlar təkcə pul mükafatları ilə qane olmurdu.
Atom bombalarının seriyalı istehsalını təşkil etmək üçün böyük miqdarda - yüzlərlə ton uran tələb olunurdu. Ölkədə bu metalın sübut edilmiş ehtiyatları mövcud idi. Bu problemə cavab olaraq təcili olaraq çoxsaylı geoloji ekspedisiyalar yaradıldı və yeni yataqların axtarışına göndərildi. Bəs onların mümkün qədər səmərəli işləməsi necə təmin oluna bilərdi? Bu vəziyyətdə SSRİ Nazirlər Sovetinin Stalinin imzası ilə 21 mart 1946-cı il tarixli 608-259 saylı məxfi qərarı qəbul edildi. O, yeni uran yataqlarını kəşf edən geoloqlar üçün mükafatlar təyin etdi.
Bütün bu işləri görmək və vaxtında çatdırmaq üçün nələr vəd edilirdi?
600.000 rubl məbləğində birinci dərəcəli "Stalin mükafatı"; Sosialist Əməyi Qəhrəmanının Qızıl Ulduzu; ölkənin istənilən bölgəsində tam təchiz olunmuş malikanə; avtomobil; uşaqlar üçün istənilən universitetdə təhsil; özü və həyat yoldaşı üçün (və 18 yaşa qədər uşaqlar üçün) istənilən nəqliyyat vasitəsi ilə ölkə daxilində ömürlük pulsuz səyahət; xüsusi kəşfiyyat sahəsində bütün iş dövrü üçün ikiqat əmək haqqı.
Səxavətli mükafatlar təkcə uran yataqlarının aşkarlanmasına görə deyil, həm də bu prosesə mühüm töhfələr verən insanlara verilib. Belə mütəxəssislərə 300 min rubl, Stalin mükafatı laureatı adı, "Lenin" və ya "Qırmızı Əmək Bayrağı" ordenləri verilir, onların avtomobil almaq və dövlət hesabına səyahət hüququ var idi.
Komandanın qalan hissəsi də diqqətdən yayınmadı. Onlara 300 min rubl məbləğində pul ayrıldı və bu, ümumi uğura töhfədən asılı olaraq bölüşdürüldü. Belə səxavətli əmək haqqı işləmək üçün güclü stimul rolunu oynadı və sürətli irəliləyişlərə töhfə verdi. Geoloqlar innovativ metodlardan istifadə etməklə bir neçə böyük uran yatağının aşkarlanmasına səbəb olan ən əlçatmaz əraziləri kəşf etməyə həvəsləndilər.
Dövlət özünü yalnız pul mükafatları ilə məhdudlaşdıra bilərdi ki, bu da daha sadə və daha az əziyyətli olardı. Bununla belə, ən dəyərli işçiləri üçün əsl qayğı göstərdi. Lavrenti Beriya da misantrop kimi şöhrət qazanmasına baxmayaraq, bu işdə fəal iştirak edirdi.
Atom layihəsinin rəhbərlərindən biri olan general Anatoli Aleksandrov xatirəsində yazır:
“Bir dəfə Beriya mənə SSRİ Nazirlər Sovetinin atom enerjisi məsələlərinin inkişafı üçün stimullaşdırıcı tədbirlər haqqında qərar layihəsi hazırlamağı tapşırdı. Layihəni hazırlayarkən ağlıma belə bir fikir gəldi: bu yoldaşlar pulla nə edəcəklər? Bizim şəraitdə onunla heç nə almaq olmaz. Bu sualla Beriyanın yanına getdim. Qulaq asıb dedi: Yazın. dövlət hesabına tam əşyalı daçalar tiksinlər. Mükafat alanların istəyi ilə kotteclər tikin və ya mənzillər verin. Onlara maşın verin. Ümumiyyətlə, nəyi onların almasına icazə vermək niyyətində idim hamısı dövlət hesabına təmin olundu”.
