Bu gün Azərbaycanın tanınmış şairi Elbariz Məmmədlinin 60 yaşı tamam olur. Bu altmış ilin tam qırx ili halal sözün xidmətində keçib.

Elbariz Məmmədli 1960-cı ildə Şəmkir rayonunun Çaparlı kəndində anadan olub. 1977-ci ildə Çaparlı kənd orta məktəbini, 1988-ci ildə Azərbaycan Dövlət Universitetinin jurnalistika fakültəsini bitirib.

Bədii yaradıcılığa erkən yaşlarından başlayan Elbariz Məmmədlinin ilk şeiri ötən əsrin səksəninci illərində Şəmkir rayonunda çıxan “Ulduz” (indiki “Şəmkir”) qəzetində çap olunub. Artıq uzun illərdir ki, respublika mətbuatında bədii və publisistik yazıları ilə çıxış edir.
1991-ci ildən "Azərbaycan dəmiryolçusu" qəzetinin müxbiridir.
1996-cı ildə publisistik fəaliyyətinə görə "Qızıl qələm" mükafatına layiq görülüb.

"Durna harayı", ”Mən savaşa çağırıram” və “Dünya iki rəngdədir”, “Bitməyən ömür karvanı” və Vasif Süleymanla birlikdə yazdığı “Məxmər yolların sirri” kitablarının müəllifidir. Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, "Fəxri dəmiryolçu"dur.

Elbariz Məmmədlinin şerləri haqqında təkcə ölkə mətbuatında deyil, qardaş Türkiyənin mətbuat orqanlarında da fikirlər yazılıb.

ZAVALLI KÖÇKÜN

Hamı səndə görür günahı, suçu,
Kaş ki, gəlməyəydin, zavallı, köçkün.
Ağzıgöyçəklərə söz olduğunu,
Gəlib bilməyəydin, zavallı köçkün.

O yurdda, o başda ölüb qalaydın,
Sığınıb bir daşda ölüb qalaydın,
Bir ağır savaşda ölüb qalaydın,
Belə ölməyəydin, zavallı köçkün.

Minnətlər boynuna çökdü çul kimi,
Xərclədilər səni qara pul kimi,
Bir tikə çörəyə yazıq, qul kimi,
Kaş ki, gülməyəydin, zavallı köçkün.

Ağ çadır ağ günün olammaz sənin,
Ürəyin ümidlə dolammaz sənin,
Tanrı da dərdinə qalanmaz sənin,
Gəldin, daşa dəydin, zavallı köçkün.

Bir yol başlayaydın üzü yurduna,
Varıb, gətirəydin yazı yurduna,
Gözünün yaşını gözü yurduna,
Kaş ki, silməyəydin zavallı köçkün.

APARDI

Könlümüz – gözümüz doymadı,
Günləri küləklər apardı.
Günəşdən asılan sevinci,
Buz olan ürəklər apardı.

Doğruya yürüdük, doğruya,
Ruhumuz asıldı çağrıya,
İçimiz tutuldu ağrıya,
Davanı kələklər apardı.

Biçildik, döyüldük biçində,
Süründük illərin köçündə,
Ələndik zamanın içində,
Olanı ələklər apardı.

Torpaqda gül açdı qanından,
Ölümü çıxardı donundan,
Şəhidlər keçmədi canından,
Apardı mələklər, apardı.

DƏRDİNİ

Dünyanın o qədər qayğısı var ki,
Bilmirsən , çəkəsən hansı dərdini.
Daha günahları qanla yuyurlar,
Çoxdan unudubdu qan, su dərdini.

Min ildi bir ucdan yağmalanırıq,
Nehrə yağı təki yaxmalanırıq,
İt-qurd boğazında tıxmalanırıq,
Öldürür əzablar arzu dərdini.

Çıxıb yadımızdan, gəldiyimiz yol,
Keçib yad əllərə, öldüyümüz yol,
Hanı, özümüzün bildiyimiz yol?
Bu , Qorqud dərdimi, Bamsı dərdimi?

Qurdlar ucalıqdan örüşə düşüb,
Qartalın dəyəri quruşa düşüb,
Elə bil əcəllə görüşə düşüb,
Yığıb ətəyinə, hamısı dərdini...

BÜTÜN SEVDALARIN SONUNDA QƏM VAR

Sənin saçların da tanıdı dəni,
Sənin ürəyin də qəmi yaşadı.
Mən bunu heç, sənə arzulamazdım,
Neynim, həsrət adlı tamı yaşadın.

Gör, o illərimiz harada qalıb,
İndimi anırsan ötənləri, sən.
Onsuz payız kimi uralamışdın,
Mənim ürəyimdə bitənləri sən.

İstədim könlümdən çıxarım səni,
Bircə duyğuna da dəyəmmədim ki.
Mən səni sinəmin başında tutdum,
Sən məni şair tək bəyənmədin ki.

Mən söz adamıydım, söz yükü dərddi,
Fəqət, qurban verdim , sözümü sənə.
Bütün arzuların üstündən keçib,
Niyə həsr elədim özümü, sənə?

Elə belə olur xəyal adamı,
Həmişə saflığın önündə lalam.
Sən belə tanıya bilməzdin məni,
Bir az duyğusalam, sentimentalam.

Bəs, sən hansı qəmin girovundasan,
Dinsənə, dilindən daşmı asılıb?
Mənim ümidimin qürub yerinə,
Sənin həsrətinin adı yazılıb.

Bir də ki, həyatın sınağı sonsuz,
Hər eşqin yolunda min bir sitəm var.
Bütün sevdaların ilkində sevinc,
Bütün sevdaların sonunda qəm var.

...Tanıdı səni də, tanıdı payız,
Saçının hər dəni bir qəm yarpağı.
Sən gəl, yaşantına bir az düzən ver,
Gedirik bu ömrü üzü aşağı.

Elbariz Məmmədli
Manevr.az