Sevinc QƏRİB

ADINI PIÇILDAYIRAM...

Adını pıçıldayıram, duyursanmı?
Çatırmı bu həzin eşq nəğməsi qulaqlarına?
Ruhun titrəyirmi dodaqlarımın atəşindən?
Kəpənək duyğular sarırmı ürəyini?
Arayırsanmı mən adlı səadətini?

Yuva əllərini ciblərində gizlət, əzizim,
əllərim elə hey uçunur evinə sarı.
Yenə baxışlarım qovur darıxan kölgəmi,
nəm gözümdən sökülür həsrətinin divarı...

Külək haray çəkir pəncərəmin önündə,
bəlkə ağacların ahını alır,
bəlkə "ağacla" gəzənlərin günahını.
Bəlkə də dərdini çırpır şəhərin küçələrinə,
mən də ortaq oluram küləyin sərsəriliyinə...

Adını pıçıldayıram dua kimi,
xəyalın keçir Tanrıyla aramda olan körpüdən.
Hasil olmuş dilək kimi isidirsən ürəyimi,
unuduram ayrılıq fəslinin soyuqluğunu,
atıram özümü havanın qollarına...

Adını pıçıldayıram...
Dəli külək qoparır adını dodaqlarımdan,
qonur pıçıltılarım küləyin qanadına,
uçur ruhumun kəşf etdiyi ünvana-
-dur, aç pəncərəni, səsim sənə qonaq gəlir...
Adını pıçıldayıram, duyursanmı?!

SONRA...

Sonra kirpiklərim yükünü atdı,
boşaldı gözümün dolu tərəfi.
Sonra boğazımda dağı əritdim,
qəhər selə döndü o dar cığırda,
çəkdi qoşunların nəfəs yolumdan,
yenildi səbrimə qəzəb ordusu...

Sonra zəfər çaldı çiyinlərim də,
soyundu əynindən məğlub libasın.
Açıldı qaşımın düyünləri də,
sovruldu alnımdan qırış topası.
Sonra qollarımı havaya açdım,
"çiçəyi çırtladı" ümidlərimin...

Sığalsız saçlarım çox ağlamışdı,
sonra barmaqlarım savaba batdı.
Qurudu göz yaşı saçlarımın da
öldükcə ovcumda sığal həsrəti.
Yetim əllərimdə dua göyərdi,
inandım yerişsiz ayaqlarıma.
Bəlkə də üz tutub göyə gedərdim,
"dön" səsi oxundu qulaqlarıma.

Sonra ürəyimə bir nəğmə axdı,
dirildi içimdə ölən arzular.
Çəkdim pərdələri günəşə sarı,
tutdum şəfəqinin hörüklərindən.
...sonra gülümsədi aynamın üzü
baxdım ki, əksimi yaz qucaqlayıb...

ÖMÜR DƏ SIĞINIB TANRI ŞEİRİNƏ

Bəzən tanımıram heç özümü də,
Ruhuma yad gəlir hissim, həvəsim.
Hərdən qınayıram bu dözümü də,
Sıxdıqca köksümü ölüm nəfəsi.

Əynim iztirabın təzə donunda,
Kipriyim yuyunur köhnə yağışda.
Bəlkə də işıq var yolun sonunda,
Sönür ümidlərim yalnış naxışda.

Kimsə əl uzadır duama sarı,
Göy üzü doludu qırıq diləklə.
Bəxtim cadar üzlü zavallı qarı,
Özüm hələ körpə qızdı bələkdə.

Biçənək kimidi arzumun üzü,
Bir-iki dən düşüb ümid yerinə.
Təsəlli seçmişəm könlümə sözü,
Ömür də sığınıb Tanrı şeirinə.

SƏN GƏL, DİRİ QALSIN SON SAATLARIM

Sən susduqca, mən özümə çəkildim.
içimdəki o tənha qız danışdı.
Sənsiz ömrün qəm üzünə büküldüm.
sükut adlı bu dərd mənə tanışdı.

Alışdıqca içimdəki söz odu,
ürəyimi nişan aldı ağrılar.
Vüsalın kəm, ayrılığın tez oldu,
həsrətimin səbri geniş, bağrı dar.

Niyə çəkim bu bədənin yükünü,
ruhumda ötürsə əcəl kəlməsi?!
Yandırsam da xeyri yoxdu "tükünü",
nağıl olar ta Sənimin gəlməsi...

Neçə dərdə qucaq açdı qollarım,
əskik qaldı bala sözü dilimdə.
İzə düşdüm sənə gəldi yollarım,
balam oldun, bala batdı dilim də...

Eşqin dua kimi yetdi könlümə,
ümid geydi ürəyimin çatları.
Qayıt, ömrüm, əzrayılı önləmə!
Sən gəl, diri qalsın son saatlarım...

* * *
İndi boşluq adlı ağrı
hakim kəsilib ruhuma,
içim də uçurum kimidi,
hər gün bir əsrlik
boşluğa yuvarlanıram.
Bilirsən, qaçmaq şansım yoxdu,
ayaqlarım beynimin əmrini dinləmir,
qollarım da asi çıxdı,
əllərimi utandırdı göylərdən...
Gözlərimdəki selin
dayanacaq yeridi qucağım.
Dualarım nəm, dilim titrək...
çatmır göyə dilədiklərim.
Bəlkə də ölmüşəm,
sinəmdəki göynərti cəhənnəm odudu...
İndi tam uçurumun kənarındayam,
əlsiz, ayaqsız ümidimi asmışam andan,
ya uzat əlini,
qurtar məni qorxularımdan
ya ölümə tərk elə...

Manevr.az